23 sep
Een getuigenis van Iris Trogh.
Ik heb altijd al graag getekend, tekenen brengt me tot rust, het is voor mij puur genieten.
Al snel merkte ik dat tekenen ook voor kinderen veel kan betekenen. Ze tonen op deze manier wie ze zijn en ook zij komen tot rust.
Eind vorig jaar begon ik aan de opleiding Zinvol Tekenen. Na al eerdere vormingen te hebben gevolgd over de betekenis van kindertekeningen, leek dit me een mooi vervolg. Tekenen als basis om heel wat andere vaardigheden machtig te worden.
Al snel wou ik dit ook op de werkvloer introduceren. Na lang als kinderbegeleidster tussen de kinderen te staan, kreeg ik de kans om meer pedagogisch te gaan werken. Ik werd pedagogisch ondersteuner in een kinderdagverblijf. Ideaal dus om te kijken of ik Zinvol Tekenen in de praktijk kon inzetten.
Nadat ik reeds een paar tekenspelletjes bij onze peuters had uitgetest (kinderen rond de tweejarige leeftijd), besloot ik vorige week om dit ook eens te proberen bij onze kruipertjes (leeftijd tussen 1 en 2 jaar). Via andere pedagogische methodieken waren we al tot het belang van ‘meespelen’ en ‘zelf beginnen spelen’ gekomen. Wanneer je tussen de kinderen gaat zitten met materiaal dat ze niet kennen of waar ze niet dagelijks mee spelen, komen ze al snel kijken en rond je zitten. Dat was hier niet anders.
Ik ging aan de slag met één van de eerste spelletjes die we leerden in de opleiding binnen het thema herfst. Het kabouterbos. Een spelletje dat me meteen bij bleef. In de les vond ik het zelf een leuk spel, op zoek gaan naar de kabouters en deze steeds een beetje anders proberen vorm te geven.
De kinderen kwamen spontaan rond het blad zitten. Ik nam mijn groen kleurtje en begon te cirkelen. Door het cirkelen kreeg ik meteen de aandacht van de kinderen, de allerjongsten vonden het fijn als ik erbij begon te praten.
Na het cirkelen en het tekenen van de takken gingen we op zoek naar kabouters in het bos. Daar kwamen de verwonderingen! Een rode driehoek zegt hen niets, het woord kabouter zegt hen niets, maar toen ze het gezicht zagen verschijnen, kwam er spontaan een glimlach op hun gezicht.
Toen ik vroeg of we er nog één gingen zoeken, antwoordden spontaan een paar kindjes met “Ja!” Het woordje “nog” kennen de meeste van de groep al. Wanneer ik merkte dat de aandacht verzwakte, stopte ik met tekenen. Één kindje gaf duidelijk aan dat ze zelf wou tekenen. Ik gaf haar mijn kleurtjes en liet ze over het blad krassen. De andere kinderen keken toe.
Wanneer ik merkte dat ze uitgetekend en uitgekeken waren, hingen we de tekening op, “OH” hoor je als spontane reactie. Zo kunnen ze steeds gaan kijken naar ons kunstwerk.
Zinvol Tekenen kan dus perfect met jonge kinderen, ongeacht hoe actief ze zelf zijn. Samen zitten rond het blad en af en toe wat kribbelen, is volgens hun blikken al een belevenis op zich.
Alles over werkvormen, methodieken en theoretische achtergrond kom je te weten tijdens de jaartraining.
